çocukluğumdan hatıra ağacım

Küçükken diktiğim gül ağacını dün kesmem gerekti.
Kendi ellerimle söktüm onu yıllar önce binbir çabayla diktiğim yerden.Bunu onun iyiliği için yaptım herhalde.Daha fazla can çekişmemeliydi ve daha fazla yem olmamalıydı böceklere...
Ben onu dikmiştim ve o senelerce bulunduğu yerden kımıldamamıştı bile.Bazen günlerce kafamı pencereden uzatıp bakmamıştım bile ona ama o hep ordaydı biliyordum.
Ona kimse yaklaşamzdı buna cesaret edemezlerdi çünkü bir kere gülünü kopardıklarında onların canlarını okumuştum...Hiç birisi benim o halimi unutmadılar eminim.
O ordaydı.Ben istediğim için hep orda kaldı.Kışın soğuğunda,yazın sıcağında, bazen parçalandı bazen eğildi büküldü.Ama hep ordaydı benim için.
Çok acı çekmiş olmalıydı.Ama ben aldırmamıştım bile bir kere.Sadece özel günlerde yanına gitmiştim onun çiçeklerini çalmak için.İzin bile istememiştim ondan bunu yaparken.Sadece eğilip kucaklamıştım çocuklarını ve bazen beğenmeyip bırakmıştım köklerinin üstüne.Bırakmış ve gitmiştim.O bıraktığım çiçeği giderek çürürken onu seyretmeye mahkum etmiştim.
Dünkü gök gürültüsü o kadar şiddetli olmasaydı yine farketmeyecektim onun acısını.Gözlerim gökyüzünde yağmur beklerken gülün orda bir hareketlenme çarptı gözüme.Aylar önce bakmıştım ağacıma ve kesinlikle böyle gözükmüyordu.
O ölüyordu!Yavaş yavaş ölüyordu.Böcekler onun yapraklarını yavaş yavaş yerken o hiçbirşey yapmıyordu.Çünkü yapamazdı! Ben güllerini yolarken hiçbir şey yapamadığı gibi şimdide yapamıyordu.Bir böcekten farksızdım o halde.
Tek bir kurtuluş yolumuz oluyor bazen.O ağacı seviyordum ama onu kurtarmanın tek yolu yine yok etmekti.Öyle de yaptım.YOK ETTİM canımdan birşeyi daha.Çocukluğumdan hatıra ağacım.